Babalar Günü..

Günaydın bütün babalar, anneler ve çocukları..

Ramazan Jet lag’i yaşayıp uyku düzeni altüst olan, sabaha kadar uyumayıp daha sahurun akabinde güne aç başlayan kader ortaklarıma da ayrıca sevgiler…

Tüm babaların çalışkan bedenlerine sağlık, evlatlarının üzerine gerecekleri kollara ve kanatlara güç kudret, kalplerine mutluluk, zihinlerine huzur ve geleceklerine hayırlı evlatlar diliyorum.

Her zaman söylediğim gibi ben bu ırk ayrımcısı özel günlere karşıyım.

Babası olan var, ölen var, baba olmak isteyip olamayan var.. Aynı şekilde anneler ve en mühimi sevgililer günü için de geçerli bu. Abartmadan daha bir kendine özel yaşansa, orta yolda buluşsak kabulümdür. Bu özel günlerden dışlanan ve ezilen kalplere kıyamam ben. En mühim gün kendinin ve sevdiğinin doğum günleri bence. Benimkine de birşey kalmadı, neyse…

Saglam birseyi tanimlamak icin “Baba gibi” tabirini kullanırız. Her türlü zor durumda arkasına sığınırız. Büyüdükçe değerini daha çok anlarız.

Ben babami 19 sene önce bugünlerde kaybettim, onca seneden sonra hala yaşıyormuşçasına rahat bir hayat ve ahlaki degerler sundu bize. 7 cami yaptırıp 700 kurban kesip fakir fukara beslerse arınamayacak kalp fukaraları da ölüp gidiyor, 20 sene sonra bile ardından içli bir “ne iyi adamdı” dedirten, hatırladıkça gülümseten, herkesin hala duasında gezen babam gibi adamlar da ölüp gidiyor. Hayatını ailesini ve çevresindeki herkesi rahat ettirmeye adamış, gezmiş, tozmuş, yemiş, icmiş, güzel yaşamış, özüne sözüne güvenilir delikanlı bir adamdı. Bir insan daha nasıl hakkını verebilirdi bu hayatin… Nihayetinde hepimizin gideceği yer aynı, ardında bıraktıkların da hangi yoldan gittiğine bağlı. Şimdi babamızın adını yaşatan Kemal isimli bir yeğenim var. Ölen ve yaşayan tüm adam gibi babalara sevgilerle… ve Rahmetle…